تلخ ترین یادبود...

شاید سخت ترین لحظه زندگی؛ لحظه باور باشد برای سهمگین ترین خبری که به راحتی می تواند استخوانهایت را بلرزاند و تو را بر زانو بنشاند. لحظه ای که تو در خود می شکنی و هیچ دست آویزی برای نجاتت نیست. آنگاه که دم به دم در مرداب هولناک نا امیدی بیشتر و بیشتر فرو می روی و در تلاشی که آخرین نفسهایت را به زور از سینه برون برانی که دیگر هیچ نماند از این دنیای پوشالی در وجود خسته ات. آنجاست که دلت می خواهد مهر پایان بر شناسنامه بودنت بخورد و تو رها شوی از اینهمه دردی که بی هیچ ترحمی وجودت را در می نوردد. 

اما.... افسوس...

چقدر تلخ که تو باز زنده می مانی و دنیا دوباره رنگ می گیرد و انگار که اصلا اتفاقی نیفتاده... 

بنیامین، باور کنم رفتنت را؟؟؟.... 

چقدر سخت گذشت این یک سال. یک سالی که تو چنان تنگ در آن  آغوش سرد فرو رفته ای که هیچ نشانی باقی نگذارده ای جز روحی متلاطم و آشفته که هنوز درد عظیم حسرت را همچون ردایی بر دوش با خود به حریم دوست برده و هنوز نگرانی که مبادا دستی نباشد برای ستردن اشکهای من....  

امشب؛ در سیاهی شب تنهایی من؛ در اولین سالگرد هجرت تو؛ آسمان را ابری تیره پوشانده و حتی کائنات اشک می ریزد برای غربت تلخ تو در لحظه رفتن... و چقدر عجیب که تو عاشق باران بودی... و می دانم که در روز وداعت نیز باران باریده بود.... و اکنون هم.... 

اینجا فضا عطر آگین است از یاد پر از مهر تو ... و من؛ منی که نخواستم مرهمی باشم بر زخمهای عاشقانه ات، منی که تا آخرین لحظه در اسارت تردید؛ تو را از خود راندم؛ منی که دردت را دیدم و درمانت نشدم، من در سوگ غمبارت همراه با آسمان به تلخی می گریم بی آنکه لبی باشد برای بوسیدن چشمهای خیسم... 

دلم تنگ است .... 

بنیامیس